معمولا از تربیت شنوایی هم برای کودکی که قبل از کسب زبان و گفتار (قبل از دوره زبان آموزی) دچار کم شنوایی شده و هم برای کودکی که کم شنوایی وی بعد از دوره زبان آموزی به وجود آمده است، استفاده می شود.
کودکی که قبل از دوره زبان آموزی ناشنوا شده است، هیچ خاطره ای از چگونگی صداهای گفتاری ندارد و از نظر مهارت های زبانی و دانش عمومی محدودیت دارد. وی نمی تواند برای تغییر سیگنال شنوایی کاهش یافته، از دانش عمومی خود استفاده کند چرا که قادر به ایجاد پیوستگی بین حافظه های گفتاری نیست. این کودک در طی مراحل تربیت شنوایی، ابتدا باید یاد بگیرد که به جنبه شنوایی سیگنال گفتاری دقت کند و در نهایت باید بیاموزد که سیگنال شنوایی را به دایره لغات خود مربوط کند.
انجام تربیت شنوایی در افراد بالغ، رواج کمتری دارد. یک بزرگسال کم شنوا زمانی تربیت شنوایی را دریافت می کند که اخیرا تغییری در وضعیت شنوایی وی ایجاد شده باشد مانند فردی که کاشت حلزون شده و به این آموزش ها نیاز دارد تا پروسه یادگیری اش سریع تر شود. تربیت شنوایی اغلب در طول اولین ماه های کاشت انجام می شود.
همچنین فردی که بر اثر ضربه یا استفاده از داروهای اتوتوکسیک دچار کم شنوایی شده نیز می تواند با کمک تربیت شنوایی، بهتر خود را با تغییر وضعیت شنیداری اس تطبیق دهد. زیرا احتمالا گفتاری که با سمعک یا کاشت حلزون دریافت می شود، با آنچه که فرد از شنیدن اصوات به خاطر می آورد، تفاوت دارد.
بدین ترتیب، با تربیت شنوایی فرد می تواند شنیده هایش را تغییر دهد. در افراد مبتلا به اختلال سیستم شنوایی مرکزی و نیز در صورت بروز مشکلاتی غیر از آسیب شنوایی مثل آفازی، اختلال حافظه، اختلال یادگیری، عقب ماندگی ذهنی نیز تربیت شنوایی انجام می شود.